Herrinneringen aan Boekarest 1984

In 1984 bezocht ik Boekarest, de hoofdstad van Roemenië. De Roemenen leefden toen net als alle andere Oost-Europeanen nog onder het juk van het communisme. Toch waren er tussen de landen achter het ijzeren gordijn behoorlijke verschillen, qua welvaart en vrijheid. Roemenië scoorde in beide opzichten heel erg laag in vergelijking met bijvoorbeeld buurland Hongarije. Per trein kwam je in Boekarest aan in het Gara de Nord. Dit station ademde nog enigzinds de sfeer van de goede oude tijd uit.
Eenmaal buiten het station was de sfeer deprimerend.
Bovendien was de omgeving van het station ene grote bouwput als gevolg van de aanleg van de metro. Tot grote verkeersproblemen leidde dit niet. Alleen moest zo hier een daar een trolleybus route ingekort worden. Prive verkeer was er nauwelijks. Een auto was vrijwel onbetaalbaar en brandstof bijna niet te krijgen.

De in Roemenië gewonnen aardolie werd zoveel mogelijk geëxporteerd om aan westerse deviezen te komen. Gebouwen en wegen waren slecht onderhouden en de mensen keken somber. Er was een grote schaarste aan elementaire levensbehoeften. Voor de levensmiddelen winkels stonden lange rijen. Bij de openbare toiletten kreeg je bij entree een stukje WC papier van 20 centimeter. Voor een Dollar kreeg je echter de hele rol mee!!

De restaurants waren van erbarmelijke kwaliteit. Het vlees was niet zelden bedorven en soms stonden alleen hart en lever op het menu. Voor de vitamines zorgde vijf verschrompelde doperwtjes. Frisdrank was er in vele soorten. De kleur moest cola, sinas of cassis suggereren, maar de smaak was altijd dezelfde: zoet en chemisch. De flessen bronwater waren voorzien van een fraaie opdruk met een tekening van een Romein om het een exclusief tintje te geven, maar de inhoud had net als het kraanwater een duidelijke chloor smaak.

Het openbaarvervoer deelde in de malaise. Trams en bussen maakten en verwaarloosde indruk en waren zonder uitzondering overvol. Één keer maakte ik een rit met een propvolle dieselbus waarin op het achterbalkon een lekke band lag. Om de deur te bereiken moest je daar overheen klimmen. Een andere keer zag ik een gelede trolleybus waarvan het achterdeel door z'n veren gezakt was. De achterkant sleepte over de grond. De bus was overvol en deed gewoon dienst.....
De deuren van de trams werkten vaak niet. Daarom zag je regelmatig passagiers op bestuurders deuren open of dicht trappen. Vaak reden de trams met half geopende deuren rond

Na vier dagen besloten we het land te verlaten. Proviand inslaan voor de lange reis naar Belgrado viel niet mee. Een zak hele vette 'oliebollen' en een paar taartbodems waren de enige eetbare zaken die we bij de stationskiosk konden krijgen.
Op het Gara de Nord station stond een enorme express trein naar Belgrado gereed. Bij de laatste grote plaats voor de grens werden de meeste wagens afgekoppeld. Een 2-tal schamele rijtuigjes achter een rangeerloc met wat westerse toeristen passeerde uiteindelijk de grens met Joegoslavië. Voor de Roemenen was zo'n reisje over de grens niet weggelegd. Via een lokaal spoorlijntje bereikten we uiteindelijk uren later Belgrado.